Bij vroege HER2-positieve borstkanker is adjuvant trastuzumab met een behandelduur van zes maanden niet inferieur aan de standaardbehandelduur van twaalf maanden, laat een meta-analyse zien. Voor een behandelduur van negen weken kon dit niet worden aangetoond. Tijdens het ESMO Congress 2021 presenteerde dr. Helena Earl (Cambridge, Verenigd Koninkrijk) de resultaten van een meta-analyse van vijf gerandomiseerde non-inferioriteitsstudies.
Patiënten met vroege HER2-positieve borstkanker krijgen standaard chemotherapie gevolgd door twaalf maanden adjuvant trastuzumab. Diverse studies hebben onderzocht of de-escalatie van de behandeling mogelijk is zonder de uitkomsten negatief te beïnvloeden. In de meta-analyse die Helena Earl presenteerde, werden de resultaten meegenomen van drie studies (PERSEPHONE, PHARE en HORG) waarin twaalf maanden versus zes maanden adjuvant trastuzumab werd vergeleken, en twee studies (SOLD en Shorter) waarin twaalf maanden versus negen weken werd vergeleken.1 In totaal betroffen deze studies 11.389 patiënten.
Unieke meta-analyse
Het doel was om te bepalen of een kortere behandeling met adjuvant trastuzumab niet inferieur is aan de standaardbehandeling van twaalf maanden. Earl: “Deze meta-analyse was uniek, omdat geen van de eerdere meta-analyses individuele patiëntendata gebruikt hebben.”
De primaire uitkomstmaat was invasieve-ziektevrije overleving (IDFS), alles was getimed vanaf de start van de protocollaire behandeling, en het betrof een intention-to-treat-analyse. De absolute non-inferioriteitsgrens werd vastgesteld op 2%, op basis waarvan de HR-grens werd bepaald (1,19 voor alle vijf de studies, 1,20 voor de drie studies die twaalf maanden versus zes maanden vergeleken, en 1,25 voor de twee studies die twaalf maanden versus negen weken vergeleken).
Non-inferioriteit
Voor alle studies samen was de vijfjaars-IDFS 88,46% bij twaalf maanden trastuzumab versus 86,87% bij een kortere behandeling (HR 1,14; non-inferioriteit p=0,37). Voor de drie studies die twaalf versus zes maanden vergeleken was de vijfjaars-IDFS respectievelijk 89,26% en 88,56%, bij een HR van 1,07 voor de behandeling en non-inferioriteit p=0,02. Voor twaalf maanden versus negen weken was de vijfjaars-IDFS 91,40% versus 89,22% (HR 1,27; non inferioriteit p=0,56).
“Deze resultaten bevestigen de non-inferioriteit van zes maanden trastuzumab vergeleken met twaalf maanden. De non-inferioriteit van negen weken versus twaalf maanden is niet bevestigd”, aldus Earl.
Ze denkt dat psychosociale factoren nu gaan beïnvloeden welk effect deze resultaten hebben op de praktijk. Ze moedigt daarom aan om te overwegen om richtlijnen aan te passen, wat patiënten zou kunnen helpen bij het maken van een gepersonaliseerde keuze. Ook stelt ze voor om patiënten na zes maanden behandeling het bewijs te laten zien dat doorgaan tot twaalf maanden slechts een marginaal extra voordeel biedt (0,7%).
Referentie
1. Earl HM, et al. ESMO 2021; abstr LBA11.
Dr. Astrid Danen, wetenschapsjournalist
DEEL DIT ARTIKEL:
