De resultaten van de gerandomiseerde fase 2-BOOSTER-studie laten zien dat toevoeging van bevacizumab aan osimertinib niet geassocieerd is met een significant betere progressievrije of algehele overleving bij eerder behandelde patiënten met EGFR-gemuteerd, gevorderd niet-kleincellig longcarcinoom. Een verkennende subgroepanalyse suggereerde dat rokers mogelijk wél baat hebben bij de combinatiebehandeling. Deze resultaten werden tijdens een plenaire debat van het ESMO Congress 2021 gepresenteerd en bediscussieerd door dr. Ross Soo (Singapore).
Osimertinib is een standaardoptie voor eerder behandelde patiënten met EGFR-T790M-gemuteerd, gevorderd niet-kleincellige longcarcinoom (NSCLC). Na verloop van tijd worden de tumoren echter resistent tegen deze EGFR-tyrosinekinaseremmer (TKI).
Uit onderzoek blijkt dat de VEGF-pathway een belangrijke rol kan spelen bij resistentie tegen EGFR-TKI’s.1 Daarom wordt in verschillende klinische studies de werkzaamheid en veiligheid onderzocht van combinatiebehandeling met EGFR- en VEGF/VEGFR-remmers. Een van deze studies is de gerandomiseerde fase 2-BOOSTER-studie, waarin de uitkomst wordt onderzocht van osimertinib plus bevacizumab versus osimertinib alleen bij patiënten met progressief, gevorderd NSCLC met EGFR-exon 19- of 21-mutaties én de EGFR-T790M-resistentiemutatie ná eerdere behandeling met een andere EGFR-TKI.2 De onderzoekerbepaalde progressievrije overleving (PFS) was de primaire uitkomstmaat van deze studie.
Vergelijkbare PFS
Na een mediane follow-up van 34 maanden was de mediane PFS 15,4 maanden bij patiënten behandeld met osimertinib plus bevacizumab (n=78) versus 12,3 maanden na osimertinib alleen (n=77; HR 0,96; 95% BI 0,68-1,37; p=0,83). De mediane algehele overleving (OS) was 24,0 maanden in de combinatiearm en 24,3 maanden in de controlearm (HR 1,03; 95% BI 0,67-1,56; p=0,91). Daarnaast was het objectieve responspercentage (ORR) 55% in beide studiearmen en de mediane responsduur 14,5 maanden met osimertinib plus bevacizumab vergeleken met 16,6 maanden met osimertinib alleen.
Uit een subgroepanalyse bleek dat het hebben van een rookgeschiedenis een significant effect had op zowel de PFS als de OS. “Osimertinib plus bevacizumab versus osimertinib alleen was geassocieerd met een significant betere PFS én OS bij huidige of ex-rokers (40% van de patiënten; respectievelijk HR 0,52 en 0,59), maar niet bij niet-rokers (60%; HR 1,47 en 1,54). Gezien de heterogene resultaten in andere studies met een EGFR- plus een VEGF/VEGFR-remmer én het verkennende karakter van deze analyse, dienen deze resultaten met de nodige voorzichtigheid geïnterpreteerd te worden”, aldus Ross Soo.
Bijwerkingen van graad 3 of hoger kwamen voor bij 47% van de patiënten in de combinatiearm versus 18% in de controlearm. Ten gevolge van deze bijwerkingen overleden drie patiënten na osimertinib alleen versus nul na osimertinib plus bevacizumab. Verder werd de behandeling wegens toxiciteit stopgezet bij 25% van de patiënten in de combinatiearm versus 4% in de controlearm.
Referenties
1. Le X, et al. J Thorac Oncol 2021;16:205-15.
2. Soo R, et al. ESMO 2021: abstr VP3-2021.
Dr. Robbert van der Voort, medical writer
DEEL DIT ARTIKEL:
