Een consolidatiebehandeling met pembrolizumab na chemoradiotherapie bij patiënten met niet-resectabel stadium III niet-kleincellig longcarcinoom laat een mediane tijd tot gemetastaseerde ziekte of overlijden zien van meer dan dertig maanden. Dit blijkt uit de resultaten van de fase 2 LUN 14-179-studie die gepresenteerd werd door Greg Durm (Indiana University Simon Cancer Center, Verenigde Staten) tijdens de IASLC 19th World Conference on Lung Cancer in Toronto, Canada. Hij stelde dat consolidatietherapie met een PD-1-/PD-L1-remmer de nieuwe standaardbehandeling voor deze patiëntenpopulatie zou moeten zijn.
Al bijna twintig jaar wordt het gelijktijdig geven chemo- en radiotherapie gezien als de standaardbehandeling voor patiënten met niet-resectabel stadium III-NSCLC. In de enkelarms, multicenter fase 2 LUN14-179-studie werd chemoradiotherapie bij deze patiëntenpopulatie gevolgd door consolidatietherapie met de checkpointremmer pembrolizumab.
TMDD
Om in aanmerking te komen voor deze studie werden patiënten allereerst gestadieerd middels PET/CT. Patiënten met niet-resectabel stadium III NSCLC werden behandeld met chemoradiotherapie, waarna beeldvorming werd herhaald. Patiënten met progressie van ziekte werden vervolgens geëxcludeerd, patiënten met stabiele ziekte of een respons op chemoradiotherapie kwamen wel in aanmerking en werden vervolgens gedurende twaalf maanden behandeld met pembrolizumab (n=92). Primaire uitkomstmaat was de tijd tot de ontwikkeling van gemetastaseerde ziekte of tot overlijden (time to metastatic disease or death; TMDD). Secundaire uitkomstmaten waren progressievrije overleving (PFS), algehele overleving (OS) en toxiciteit.
Pneumonitis
Uit de toxiciteitsanalyse bleek dat bij bijna de helft van de patiënten (47,3%) vermoeidheid als bijwerking werd gerapporteerd. Andere bijwerkingen (bij meer dan 10% van de patiënten) waren hoesten (25,8%) en dyspneu (21,5%), gevolgd door anorexia (17,2%), artralgie (16,1%), diarree (16,1%), huiduitslag (15,1%), misselijkheid (14,0%), hyperthyreoïdie (12,9%) en pruritus (10,8%). De meeste bijwerkingen waren graad 2 of 3 en hiermee werd het regime relatief goed verdragen, aldus Durm. Bij 17,2% van de patiënten werd pneumonitis van graad 2 of hoger gerapporteerd, één patiënt overleed ten gevolge van pneumonitis. Driekwart van de patiënten die pneumonitis graad 2 of hoger ontwikkelde, deed dat binnen twaalf weken na start van pembrolizumab.
Historische controles
De TMDD was 30,7 maanden (95% BI 17,9 - nog niet behaald). Na twaalf, achttien en 24 maanden waren respectievelijk nog 76,3%, 60,0% en 52,3% van de patiënten in leven zonder aantoonbare gemetastaseerde ziekte. De mediane PFS was vijftien maanden. Met een follow-upduur van net geen 24 maanden was de mediane OS voor deze studiepopulatie nog niet behaald. De schattingen voor de een- en tweejaarsoverleving waren 81,3% en 61,5%. Om deze gegevens in perspectief te plaatsen, zette Durm ze naast de gegevens van historische controles - gebaseerd op de placeboarm van de PACIFIC-studie die alleen behandeld was met chemoradiotherapie. Hij liet hiermee zien dat consolidatietherapie met pembrolizumab de uitkomsten van patiënten met niet-resectabel stadium III-NSCLC kan verbeteren. Durm concludeerde dan ook dat consolidatietherapie met PD-1-/PD-L1-remming overwogen moet worden als nieuwe standaardbehandeling voor deze patiëntenpopulatie.
Referentie
1. Durm G, et al. WCLC 2018; abstr OA01.07.
Drs. Bianca Hagenaars, wetenschapsjournalist
DEEL DIT ARTIKEL:
